نام اصلي او (م.ح.م.د) است. پيامبر اكرم در ضمن حديثي فرمود: اسم او اسم من و كنيه اش (ابا

 القاسم) كنيه من است. كنيه هاي امام (اباالقاسم، ابو صالح، ابو عبدالله، ابو ابراهيم، ابو جعفر و

 ابو الحسين است.(۱) اما القاب حضرت عبارتند از:

1 ـ مهدي: مشهورترين لقب و به معناي هدايت شده است. كسي كه توسط خداوند هدايت شده

 است. امام صادق عليه السلام مي فرمود: آن حضرت را مهدي ناميدند چون مردم را به امري

 كه پنهان است راهنمايي مي كند.(2)

2 ـ قائم: يعني قيام كننده ي به حق و برگرفته از روايت رسول خداست كه فرمود: از اين جهت

 قائم را قائم مي نامند كه پس از فراموش شدن نامش قيام مي كند.(۳)

امام جواد رحمه الله نيز فرمود: زيرا بعد از آن كه نامش از يادها فراموش شد و اكثر معتقدين به

 امامتش از دين برگشتند، قيام مي كند.(۴)

3 ـ منصور: امام باقر عليه السلام در تفسير آيه ي «من قتل مظلوما» فرمود: او حسين بن علي

 است و درباره ي بقيه ي آيه؛ «فقد جعلنا لوليه سلطانا فلايسرف في القتل انه كان منصورا»

 فرمود: منظور امام زمان است.(۵)

4 ـ منتظر: امام جواد عليه السلام فرمود: وي براي مدتي طولاني غيبت مي كند و علاقمندان

 منتظرش خواهند بود و آن ها كه ترديد دارند انكار خواهند كرد.(۶)

5 ـ بقية الله: وقتي حضرت ظهور كند، پشت به كعبه مي كند و سيصد و سيزده نفر به دورش

 جمع مي شوند، اولين چيزي كه مي فرمايد اين آيه است: (بقية الله خير لكم ان كنتم تعلمون).(7)

 در بسياري از دعاها نيز به همين لقب از حضرت ياد شده است.

حجة الله، خلف صالح، خاتم، موعود، روح القدس، تسلي دهنده، غريم (طلب كار)، مؤمل (منتظر

 و آرزو برآورده شده)، منتقم، ماء العين (آب طاهر و جاري بر زمين)، ولي الله، صاحب الامر،

 صاحب الزمان و ... نيز از ديگر القاب حضرت است.(۸)